Μαρία Ορφανού
Ψυχολόγος
Ορφέως 71
Παλαιό Φάληρο
Αθήνα
ΜΑΡΙΑ ΟΡΦΑΝΟΥ - ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ B.Sc., M.A.
Εργαζόμενη και μητέρα. Συνδιάζεται;
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης οι γυναίκες αγωνιούν να βρουν εργασία ή να μην χάσουν αυτή που έχουν για να βοηθήσουν ή μερικές φορές να στηρίξουν οικονομικά την οικογένειά τους, Οπότε, αυτά που θα ειπωθούν σε αυτό το άρθρο αφορούν δυστυχώς μόνο τις λίγες μητέρες που έχουν ακόμα το δικαίωμα επιλογής δουλειά ή οικογένεια σε αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Συναντώ μητέρες που μου λένε πως εργάζονται πολύ για να εξασφαλίσουν οικονομικά το μέλλον των παιδιών τους. Για να τους πάρουν σπίτι, να κάνουν τα παιδιά δραστηριότητες, "να μην τους λείψει τίποτα". Προσωπικά συμφωνώ με τις εξωσχολικές δραστηριότητες ή τα πολλά εκπαιδευτικά όμως παιχνίδια γιατί βοηθούν τα παιδιά να ανακαλύψουν τον κόσμο και τα κάνουν πιο ευφυή. Όμως η μητέρα θα πρέπει να αναρωτηθεί αν αυτά που θα προσφέρει με τον μισθό της είναι πιο σημαντικά από την παρουσία της για την ανάπτυξη του παιδιού της. Το μωρό χρειάζεται την μητέρα του 24 ώρες το 24ωρο, ιδίως τον πρώτο χρόνο. Ίσως να σας φαίνεται υπερβολή και να με ρωτήσετε "Δηλαδή δε θα κάνω ούτε δουλειές
του σπιτιού για ένα χρόνο?". Η απάντηση είναι όχι. Μία λύση είναι αντί να βρείτε κάποιον να σας κρατήσει το μωρό για λίγο ενώ εσείς κάνετε δουλειές, θα μπορούσε να σας κάνει αυτός τις δουλειές ενώ εσείς κρατάτε το παιδί. Αν δεν υπάρχει κάποιος να σας βοηθήσει, παρόλη την κούραση σας, θα ήταν προτιμότερο να κάνατε τις δουλειές όσο κοιμάται το μικρό σας αν αυτό είναι φυσικά δυνατόν.
Τι γίνεται όμως μετά τον πρώτο χρόνο; Εώς τα 5 χρόνια θα ήταν προτιμότερο να είσαστε με το παιδί χωρίς να εργάζεστε. Διότι αυτά είναι πολύ σημαντικά χρόνια για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του ή της. Τα παιδιά είναι πιο ήρεμα, πιο συγκεντρωμένα, πιο συναισθηματικά ασφαλή αν είναι με έναν άνθρωπο που έχει αναλάβει τον ρόλο της μητέρας τα πρώτα τους χρόνια. Φτάνει κανείς στο σημείο να πει "καλύτερα μία κακιά μαμά παρά πολλές καλές" όσο ακραίο κι αν μας ακούγεται. Δεν είναι σκοπός μου να μιλήσω για θεωρίες αλλά μπορεί κανείς να το σκεφτεί κι από μόνος του. Ένα μωρό είναι γνωστό πια πως μπορεί να αναγνωρίσει τη φωνή της μαμάς που το ηρεμεί, την μυρωδιά της, σταδιακά το κοιταγμά της, το πως θα το πιάσει για να το αγκαλιάσει, για να το αλλάξει. Φανταστείτε πόσο αγχωτικό είναι να υπάρχουν κι άλλος ή 2 ή και περισσότεροι άνθρωποι που αλλιώς το πιάνουν, αλλιώς του μιλάνε, το ταίζουν ή προσπαθούν να το καθυσηχάσουν. Μπορεί αυτό το μωρό (και μελλοντικός ενήλικας) να αισθανθεί την ίδια ασφάλεια, την ίδια ηρεμία με το πρώτο; Δεν έχει αυτόματα αυτό το μωρό μια προδιάθεση να γίνει ένας επιθετικός άνθρωπος, αναρχικός νέος που τα βάζει με την κοινωνία (δηλαδή την οικογένεια), να πέσει στα ναρκωτικά για να λάβει την υπέρτατη ευχαρίστηση (που μόνο η αγκαλιά της μαμάς μπορούσε να του δώσει όταν ήταν μωρό), να έχει αυτοκτονικές τάσεις (γιατί από το κοίταγμα της μαμάς καταλαβαίνει το πόσο σημαντικός είναι);
Από την άλλη θα μου πείτε πως τόσα παιδιά μεγαλώνουν μια χαρά ενώ οι μητέρες τους εργάζονται. Θα τονίσω λοιπόν οτι μιλάμε για προδιάθεση, δηλαδή το παιδί είναι πιο ευάλωτο να έχει επιθετικές ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές δεν είναι όμως απαραίτητο οτι θα τις έχει. Αν λοιπόν είστε εργαζόμενη σκοπός μου δεν είναι να σας γεμίσω τύψεις κι ενοχές. Ίσως να σας ευαισθητοποιήσω για το πόσο ανάγκη σας έχουν τα μικρά παιδιά σας. Κι αν είναι απαραίτητο να δουλεύετε, περάστε όσο περισσότερη ώρα μπορείτε μαζί τους και δείξτε τους απλόχερα πόσο τα αγαπάτε. Μόνο μην πέσετε στην παγίδα να τα κακομάθετε. Αγάπη είναι και να θέτουμε όρια.